Bugün 23 Nisan.
Çocuklara armağan edilmiş, özgürlüğün ve ulusal egemenliğin simgesi olan o kıymetli bayram.
Ama bu satırlar çocuklara değil.
Büyüklere.
Bizlere.
Çünkü çocuklara armağan edilen bu bayramda, onların yarınını karartmaya hakkımız yok.
Biz bu ülkeyi gerçekten özgür bırakabildik mi?
Egemenlik hâlâ kayıtsız şartsız milletin mi?
Yoksa biz o emaneti sessizliğimizle, korkularımızla, suskunluğumuzla yavaş yavaş teslim mi ettik?
Laiklik…
Yıllar önce Anayasa’ya yazıldı ama zihinlere, kalplere kazınmadan.
Bugün çocuklarımız bir arada gülebiliyor mu aynı sırada, aynı teneffüste?
Yoksa ait olmadıkları kalıplara sokulmak için sessizce ayrıştırılıyorlar mı?
Hürriyet…
Konuşabiliyor muyuz içimizden geldiği gibi?
Yoksa artık her cümleye üç kere düşünüp başlamamız mı gerekiyor?
23 Nisan’ı kutlamak istiyoruz.
Ama çocuklarımızın geleceğinde bu bayram hâlâ olacak mı, emin değiliz.
Bayramları korumak, çocuklara sadece şeker ve balon vermekle olmuyor.
Cesaret vermekle, hak vermekle, sorgulamayı öğretmekle oluyor.
Çünkü biz sustukça, onların sesi kısılıyor.
Biz görmezden geldikçe, onların umudu eksiliyor.
23 Nisan’da çocuklara değil, önce kendimize soralım:
Bu bayramın geleceğini gerçekten koruyabildik mi?
Yoksa sadece geçmişini mi hatırlıyoruz artık?
